در روايت است كه:

«لِلصّائِمِ فَرْحَتانِ: فَرْحَةٌ عِنْدَ إِفْطارِهِ، وَ فَرْحَةٌ عِنْدَ لِقاءِ رَبِّهِ.»

روزه دار دو خوشحالى دارد: «يكى هنگام افطار، و ديگرى هنگام ديدار پروردگار.»(3) البتّه اين در صورتى است كه در فطور و سحرى، نخوردن در روز را تدارك نكند.

دوازده روز از رمضان گذشته بود، روزه دارى در مسجد كوفه مى گفت: تا به حال گرسنه نشده ام، صوم هم براى او جوع آور نيست! با اينكه بعضى طالب چلومرغ و غذاهاى لذيذند.

درباره ى مقدار خوردن در روايات آمده است: «وقتى كه گرسنه شدى، بخور.»(4) اگر انسان گرسنه باشد، نان خالى هم براى او لذيذ است، لذّت طعام را صائمين مى دانند.

همچنين درباره استهلال در ماه مبارک رمضان در روايت آمده است كه وقتى سيّد الشّهدا ـ عليه‏السّلام ـ را شهيد نمودند، خداوند متعال به مَلَكى دستور داد كه ندا در دهد:

«أَيَّتُهَا الْأُمَّةُ الظّالِمَةُ الْقاتِلَةُ عِتْرَةَ نَبِيِّها،لا وَفَّقَكُمُ اللّه‏ُ تَعالى لِفِطْرٍ وَ لا أَضْحى.»(5)

اى امّت ستمكارى كه نواده پيامبرتان را كشتيد، هرگز خداوند متعال شما را به عيد فطر و قربان موفّق نگرداناد!

گويا اين دعا بايد مصداق داشته باشد، لذا اگر چه در رؤيت هلال ماه مبارك رمضان راه احتياط براى شيعه وجود دارد كه تا ثابت نشده روزه مى‏گيرند، ولى با احتياط، فطر و اضحى درست نمى‏شود.

در واقع اين روايت مى‏ خواهد بگويد كه امام ـ عليه‏ السّلام ـ را نخواستيد، فطر و اَضْحى را مى‏خواهيد چه كار؟! ناقه ‏اى(6) براى شما فرستاديم، خودتان نخواستيد و پى كرديد!